Küçük bir köyde imamlýk yapan Ahmet ezanýn okunmasýyla namazý kýldýrmak üzere caminin yolunu tutar.Yine her zamanki gibi dualarýný,ayetlerini okumaya baþlar.Ortalýk sessiz,herkes Allah aþkýyla duasýný ederken Ahmet kendini tutamaz ve osurur.Herkes kahkalarla gülmeye baþlar.Atýlan kahkalar bütün köye yayýlmýþtýr.Ahmet ne yapacaðýný bilemez.Utancýndan yerin dibinde yer olsa oraya da girecek.Ýnsan içine çýkamýyor.En sonunda tayin istemekten baþka bir çözüm yolu bulamaz.Aradan uzun seneler geçer.Ahmet içindeki köy özlemini yenemeyerek kendi kendine : -"Olayý ben bile hatýrlamýyorum köydekiler de unutmuþtur" der ve kendini köyün yolunda buluverir. Köye vardýðýnda bir çocukla karþýlaþýr onunla koyu bir muhabbete dalarlar. Ýmam: - "Sen kaç yaþýndasýn evladým?" Çocuk: - "Ýmam osurduðunda 3 yaþýmdaymýþým..."
