Hoca, çocukken bir sabah annesi, onu yanýna çaðýrmýþ :
“Oðlum, biz komþularla göl kýyýsýnda çamaþýr yýkayacaðýz. Bugünlerde hýrsýzlar çoðaldý. Sen burada kal da eve kapýya sahip ol, aman evladým, göreyim seni!” demiþ.
Annesi gittikten bir süre sonra komþulardan biri gelerek :
“Annene söyle, akþama size geleceðiz.” demiþ.
Küçük Nasreddin, ne etsin de bu haberi annesine ulaþtýrsýn?.. Düþünmüþ, taþýnmýþ, sonra kapýyý yerinden söktüðü gibi sýrtlanmýþ ve göl kenarýna varmýþ. Annesi bu hali görünce þaþýrakalmýþ...
“Ne oluyoruz, yaptýðýn nedir senin?” diye baðýrmýþ.
O da þu cevabý vermiþ.
“Sen bana ‘Kapýya sahip ol!’ demedin mi? Ben de oldum iþte! Hem senin isteðini yerine getirdim, hem de komþunun!..”
|
