Nasrettin Hoca oðlunu okulundan alýrken eþekle gelmiþ.Oðuluyla eþeðin üzerinde evin yolunu tutmuþlar.Aradan zaman geçmiþ.Bir grup insan önlerine çýkmýþ.Bir insan; "Hoca ayýp deðil mi? eþeðe o kadar yükü nasýl taþýsýn?" Hoca da oðulunu eþekden indirip yanýndan yoluna devam etmiþ.Aradan zaman geçmiþ bir insan; "Ayýp ulan ayýp. Küçücük çocuk yürütülürmü?" Hoca çocðu eþeðe oturtmuþ. Kendi yoluna devam etmiþ.Aradan yine zaman geçmiþ birisi; Bu zamane çocuklarý böyle iþte , ihtiyar babalarý yürür kendileri eþeðe biner. Bu söz çocuðun aðrýna gider ve eþekten iner ikiside yayan giderler. Ordan gevezenin birisi : Enayilere bakýn eþek önde gidiyor bunlar yayan Bunun üzerine Nasreddin Hoca : Gürüyorsun ya oðlum elalemin aðzý torba deðilki büzesin
