Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çýktýgýnda, üç yaþýndaki oglunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle, kamyonun kaportasýný mahvettigini görmüþ. Hemen oglunun yanýna koþmuþ ve çocugunun eline çekiçle vurmaya baþlamýþ... Biraz sakinleþince, hatasýný anlamýþ, çocugunu hemen hastaneye götürmüþ. Doktor çocugun kýrýlan kemiklerini kurtarmaya çalýþtýysa da, elinden birþey gelmemiþ. Çocugun iki elinin parmaklarýný kesmek zorunda kalmýþ. Çocuk ameliyattan çýkýp, gözlerini açtýgýnda bandajlý ellerini farketmiþ ve gayet masum bi ifadeyle: ''Babacýgým, kamyonuna zarar verdigim için çok üzgünüm...''demiþ, ardýndan babasýna: ''Parmaklarým ne zaman yeniden çýkacak?'' diye sormuþ. Bu soruyla karþýlaþan baba, eve dönmüþ ve intihar etmiþ. Birisi masaya süt döktügünde yada bir bebegin agladýgýný iþittiginizde, bu öyküyü anýmsayýn. Çok sevdiginiz birine karþý sabrýnýzý yitirdiginizi anladýgýnýzda, önce biraz düþünün.
