Yýl 1999 temmuzun 18'inde tanýþmýþtýk.ben teyzemlerin yazýn kiraladýðý yazlýða gitmiþtim hem kuzenimi yalnýz býrakmamak için hem de birazda olsa dinlenmek için.otobüsten indiðimde nereden bilebilirdim ki yýllar boyunca onu bekleyeceðimi...teyzemlerin yanýna gittiðimde hadi hemen giyin ve denize gidelim diye söyleniyorlardý.bende aynen uyguladým bikinimi giydim ve denize indik.ilk günüm olduðu için kimseyle konuþmak yakýnlaþmak istemedim.taa ki onu görene kadar.o kadar insanýn içinde dikkatimi çekmeyi baþarmýþtý.uzun süre bakýþtýk fakat o gün hiç konuþmadýk.zaten gözlerimiz anlatmak istediklerimizi anlatmýþtý bile.akþam olduðunda yemeðimizi yedikten sonra kuzenim bana kara burunun güzel ve bir o kadarda özel yerlerini gezdirdi.sonra discoya gittik. tabi içimizde kurt kaynýyor discoya girdiðimizde çok kalabalýk bir ortamla karþýlaþtýk.adým atacak kýmýldayacak yer yoktu tabiri caizse iðne atacak yer yoktu.daha sonra kuytu bir köþede oturacak bir yer bulduk kendimize.ben etrafýmý seyrediyordum gözüm dj kabinine takýldý. o loþ ýþýlarýn arasýnda beyaz bir t-shirt giymiþ sanki ben buradayým araman gerek yok dercesine bana bakýyordu.öðlen denizde gördüðüm yakýþýklýyý bir daha göremeyeceðim diye üzülürken onun ayaðýna kadar gitmiþim haberim yok...burada ayný yerde olduðumuza inanamadým bir ara acaba o mu diye tereddüte düþtüm.hem dans ediyor hem de gözlerinden gözlerimi alamýyordum.onun bana baktýðýna inanamýyordum ama evet o ban bakýyordu. bir ara çok yorulduðumu hissettim ve lavaboya doðru ilerledim.ben o kadar insan içinden ilerleyene kadar o çoktan orada kapýnýn önünde bekliyordu bile.ona doðru yaklaþýrken kalp atýþlarým daha da hýzlandý ve nihayet onun yanýndaydým.ya tanýþacaktým yada müsaade isteyip lavaboya girecektim.ama onun o güzel gözleriyle bana bakmasýna dayanamadým.nihayet tanýþtýk adýnýn volkan olduðunu ve sezonluk burada çalýþtýðýný öðrendim.çok mutlu olmuþtum çünkü buradan ayrýlana kadar onu görecektim.ertesi gün öðlen sahilde buluþmak üzere yanýndan ayrýldým.saatin nasýl geçtiðini anlayamadým bile, eve gidip hemen yattýk ama uyu uyuyabilirsen bakalým onu düþünmekten gözüme uyku girmiyordu.yarýn onunla konuþacaðým konularý tekrar gözden geçirirken uyuyakalmýþým ... sabah kalktýðýmda saat 10:00 olmuþtu.hemen kalkýp kahvaltý yapýp aþaðýya indim.buluþacaðýmýz vaktin gelmesini bekliyordum sanki bir ömür beklemek gibi geliyordu.ama sadece yarým saat geçmiþti. ben güneþlenirken biri güneþimin önüne geçti ve merhaba dedi.onun sesini duyar duymaz ayaða kalktým.bende merhaba dedim. daha sonra yanýma oturdu ve konuþmaya baþladýk ailesinin Kocaeli'de olduðunu ve buraya çalýþmaya geldiðini söyledi bende okula gittiðimi ve yaz tatili için teyzemlerin yanýna geldiðimi söyledim o bir ara iyi ki gelmiþsin dedi. ben efendim diyene kadar gülüþmeye baþladýk.aradan iki gün geçtikten sonra nihayet beklediðim soruyu sordu.erkek arkadaþýn var mý? benimle çýkar mýsýn ? inanamýyordum o güzel gözlüm benimle birlikte olmak istiyordu. ben de teklifini kabul ettim. her dakikamýz her saniyemiz birlikte geçiyordu. geceleri teyzemden biraz daha izin alarak sahile iniyorduk.sanki bu zamana kadar konuþacak kimsemiz yokmuþ gibi bütün baþýmýzdan geçen acý,tatlý,komik olaylarý birbirimize heyecanla anlatýyorduk. bu günlerin hiç bitmemesini istiyordum.günler haftalar hep onunla dertleþerek geçiyordu. onu bir an olsun aklýmdan çýkaramýyordum.13 Aðustos'da onu evinden aradýlar annesinin kalp krizi geçirdiðini ve hemen Kocaeli'ne gelmesini söylediler dünyam yýkýlmýþtý aþkýmdan güzel gözlümden ayrýlacaktým ama 2 günde geleceði duygusu beni birazda olsa üzüntümden arýndýrýyordu.otobüse yer bulamamýþtýk bende gitmeyi çok istiyordum ama bulunduðum þartlar buna el vermiyordu.ailesini görmesem de her gün kýz kardeþiyle telefonda görüþüyorduk.aþkým 15 Aðustosa yer buldu ve gitti.onu uðurlarken sanki bir daha gelemeyecek gibi bir duygu vardý içimde ama etrafýmdaki herkes benim sadece ondan ayrýldýðým için böyle düþündüðümü söylüyorlardý.kimse bilemezdi ki ondan tamamen ayrýlacaðýmý... vardýðýnda beni aradý ben bir gün daha gecikeceðim deyince içime garip ama kötü düþünceler yerleþti sanki hissedebiliyordum benden tamamen uzaklaþtýðýný ve bir daha gelemeyeceðini... ve 17 Aðustos Marmara depremi... gece korku dolu rüyalar görerek uyandým.terlemiþtim onu aramak istedim ama rahatsýz etmekte istemedim hastanedeydi annesi ameliyat olacaktý... keþke arasaydým.kalkýp bir sigara yaktým televizyonu açtým o saatte televizyonda bir þey olmadýðýný bildiðim halde sanki biri beni televizyona doðru itiyordu ve o korkunç haberi duydum..deprem olmuþtu ve birçok ev yerle bir olmuþtu.binlerce insan ölmüþtü.ama o ölenlerin içinde benim güzel gözlüm olmasýn diye dualar ediyordum... telefon hatlarý kilitlenmiþti ulaþamýyordum. kahrolmuþtum keþke telefon açýp sesini duysaydým.kendimi hýrpalamaktan baþka bir þey yapamýyordum aðlamakla sabahý sabah ettim tabi yine ulaþamadým.merakla ondan bir haber bekledim saatlerce ama haber yoktu. herkes beni teselli ediyordu... ama ben sadece onu istiyordum.bekledim... sadece onu bekledim... ondan bir telefon bekledim... ama yoktu ondan bir ses seda çýkmýyordu. tam 2 gün sonra 19 Aðustos günü öðlen 14:30 sýralarýnda telefonum çaldý. hemen açtým telefondaki ses hiçte yabancý deðildi ama o deðildi. kýz kardeþi telefonda aðlýyordu... depremde volkaný kaybettiklerini ve metin olmamý söyledi.beynimden vurulmuþa dönmüþtüm o yoktu artýk yanýmda güzel gözlüm yanýmda deðildi.günlerce ondan bir haber beklerken ölüm haberini almýþtým hayallerim umutlarým bir anda yol olmuþtu.sanki dünyamý onun üstüne kurmuþtum o gidince umutsuz sevgisiz hayalsiz bir bedenle ruh gibi dolaþýyordum.
kendimi toparlamam çok geç oldu doktorlar, yatýþtýrýcýlar ama onu unutamadým... ondan sonra kimse hayatýma girmedi...ben onu büyük bir sevinçle beklerken tam tersi olmuþtu ve o beni beklemeye baþlamýþtý.onun yanýna gitmeyi çok istemiþtim. çok denedim ama nafile baþaramadým onu çok özlememe raðmen annemi býrakmak istemedim... þimdi 27 eylül 2003 cuma her gün her saat her yýl aklýmda!!! onu unutamadým ve asla unutamam zaten... þimdi mi ne yapýyorum bir þirkette muhasebeci olarak çalýþýyorum...aradan 4 yýl ,1 ay, 10 gün geçmesine raðmen onu unutmanýn tersine daha çok baðlanýyorum.içimden bir his sanki en yakýn zamanda onun yanýna gideceðimi söylüyor... kimse içimdeki sese inanmýyor ama o da beni bekliyor....
