Uzun süre oldu kuruyalý, bayat kokusu ortaya çýkalý. Çok sýcak bir yaz günü veya berbat bir kýþ günüydü belki. Sabah kalktýðýmda ellerimin olduðundan daha çok titremesinden anlamýþtým bugün kan kokusu alacaðýmý. Sigarama uzandým her zamanki gibi. Bir nefes, bir nefes daha. Sigara bile sakinleþtirememiþti titreyen, intikam isteyen ellerimi. Daha güneþ doðmamýþtý, belki o gün hiç doðmayacaktý... Doðsa bile bakmayacaktý sadece kurbanlarýný gören uykulu gözlerim. Aynaya baktýðýmda soðuk bir ten, kýpkýrmýzý gözler ve titreyen eller görmek hiç þaþýrtmamýþtý bu sefer. Sanki uzun zamandýr beklediðim gün buydu, evet evet o gün bugündü. Ne giydiðimi hatýrlamýyorum o gün. Muhtemelen soðuktan koruyan bir bere veya güneþ gözlüðü. Renklerin önemi yoktu.. kýrmýzýnýn, kanýn rengi dýþýnda. Herzaman yaptýðým gibi ayný otobüse binecektim. Fakat bu sefer onlar beni deðil, ben onlarý öldürecektim. Hayatýmda hiç olmadýðým kadar soðukkanlý. Her sabah gördüðüm o soluk, nefret dolu, iðrenç yüzler. Hepsi oradaydý yine. Farkýnabile varamayacaklardý otobüsün camlarýna fýþkýracak kanlarýn rengini, tadýný. Ansýzýn çekiliverecekti o iðrenç, iþe yaramaz ruhlarý bedenlerinden. Bir süre en nefret ettiðimi seçmek için düþündüm. Sanýrým bulmuþtum. Þu hergün, maaþýný son kuruþuna kadar yatýrdýðý o iðrenç, muhtemelen "mezbaha" markalý parfümünü sýkan, iðrenç bacaklarýný otobüsteki her gözün içine sokan kaltaktý galiba. Önce kurbaný tanýmak gerekiyordu. onu can çekiþirken mi izlemeliydim, yoksa tek bir çýðlýk ve kan mý olmalýydý. Bir durak, bir durak daha. Ýnmesine 2 durak kala, artýk zamanýn geldiðine inanmýþtým. Hala kararsýzdým neyle öldüreceðime ama ellerim o kadar þiddetli titriyordu ki bu kararý çabuk vermem gerekiyordu. Bu býçaðý alýrken ne için kullanacaðýmý bilmiyordum bile.. Fakat sonunda bir iþe yarayacaktý. Artýk emin adýmlar atma vaktiydi. Her zaman nasýl oluyorsa oturduðu ayný koltuða doðru ilerlemeye baþladým. Etrafýmdakiler gözümdeki nefreti ve kararlýlýðý görmüþ olmalýlar ki onlara çarpmama hiçbirþey söyleyemediler. Nabzým daha da hýzlanmýþ, elimin titremesi çok daha normal gelmeye baþlamýþtý. Bir metre daha ve ordaydým.. 2 veya 3 saniye sürmedi, büyüklüðünü ancak o zaman anladýðým býçaðýmý çýkarýp kaltaðýn göðsüne saplamam. Ummamýþtým bu kadar kan fýþkýracaðýný, ummamýþtým parfümünün o an bu kadar güzel kokacaðýný. Bir daha ve bir daha sapladým.. Aðzýndan kan gelmesi daha da alevlendirmiþti içimdeki vahþeti. Suratýmdaki sýcaklýk, hep beklediðim huzurdu sanki. Yorulmuþtum. Bir an olsun etrafa baktým.. Donup kalmýþlardý. Herzaman o gür sesiyle yüksek sesle konuþan o.... çocuðu. O da susuyordu. Bu korku ona yeterdi belki, belki yarýnki otobüste anlatacaðý birçok þey görmüþtü. Peki ya ertesi gün? acaba onun kaný da kýrmýzýmýydý, en az bunun kadar iðrenç miydi kokusu. Çok geçti artýk öðrenmek için. Kapýya yaklaþtýðýmda, þoförün ben söylemeden açtýðý kapýdan o otobüsün en sessiz yolcusu olarak indim herzamanki gibi. Son kalan sigaramý içmek için en iyi zamandý...
